Davne 1325. godine jedan mladić krenuo je iz marokanskog grada Tangera na prvo od mnogih putovanja koja su ga odvela do najudaljenijih delova tadašnjeg sveta.

Stigao je on do Kine, Indije, Indonezije, Malija, Persije, Rusije, Sirije, Tanzanije, Turske, Somalije, Kazahstana, Uzbekistana, Avganistana, Pakistana i svih tadašnjih arapskih zemalja.

Bio je to Abu Abdalah ibn Batuta koji je prešao oko 120 700 kilometara, što je bio nezamisliv poduhvat pre pojave parne železnice.

Bio je poznat i pod imenom Shams ad-Din ar. شمس الدين, koje se davalo učenjacima, a značilo je “Sunce religije”.

Ibn Batuta je poznat kao „Putnik Islama“ i najveći putnik svog vremena.
Njegovi memoari, koji su sastavljeni nakon što se vratio kući posle skoro 30 godina putovanja, približavaju nam mnoga obeležja života i kulture 14. veka.

Kada je čuo za Ibn Batutina putovanja, marokanski sultan iz Fesa je naložio da se o njima napiše knjiga koja će se čitati na dvoru.

Poslao je pisara Ibn Juzaja, koji je zapisao ove putopise i oplemenio ih vlastitim komentarima.
Naslov prvobitnog rukopisa može se prevesti kao “Dar onima koji zamišljaju o čudesima gradova i divotama putovanja”.

Delo je tada bilo malo poznato u arapskim zemljama, a na zapadne jezike je prevedeno nakon što su ga evropski izučavaoci pronašli u 19. veku.

Ovaj putopis pored prelepih opisa gradova nam pruža i jedinstveni uvid u život, trgovinu, običaje, religiju i politiku zemalja koje je Ibn Batuta posetio, a naročito srednjovekovnih islamskih zemalja.